Zoals Joe Rogan na UFC 186 over Demetrious Johnson zei; he’s the best. Voor zover dus alvast de uitslag van Mighty Mouse versus Horiguchi. Ik pik even de meest intrigerende momenten van UFC 186 eruit.
Kleine mannen, grootse prestaties
Op Demetrious Johnson staat simpelweg geen maat. Hij kan een moordend tempo aanhouden en is technisch en tactisch ongeëvenaard. Niemand kan ook maar hopen in de buurt te komen van zijn niveau in de flyweight divisie. Daarnaast heeft hij ook nog één van de beste trainers in MMA in Matt Hume. Kyoji Horiguchi had echter wel aardige papieren om de titel uit zijn handen te wringen.
Helaas bleef het bij papieren. Helaas voor Horiguchi dan. In de eerste ronde had hij nog zijn momenten met zijn ongewoonlijke stijl, welke erg veel gelijkenissen vertoont met die van zijn trainer Norifumi “Kid” Yamamoto. Veel “in en out” vechten met veel power en ongewoonlijke hoeken vanuit waar de aanval gestart wordt. Hij raakte Johnson goed met een knie en leek even op weg naar een verrassende uitslag. Helaas voor hem keerde het tij zeer snel.
Johnson bleef zijn Japanse tegenstander continue onder druk houden en er kwam geen eind aan voor Horiguchi. Zijn karate stijl werd hoe langer hoe oneffectiever, en dat begon zich in de tweede ronde al te laten zien. Mighty Mouse bleef constant op 1 centimeter afstand en mixte alle mogelijke aanvallen met elkaar. Takedowns naar kicks, ellebogen naar stoten gecombineerd met prachtige passes op de grond. Horiguchi kon alleen maar vasthouden en hopen dat hij niet gefinished werd.
Van de derde tot en met de laatste ronde meer van hetzelfde. Een moordend tempo van Johnson en Horiguchi die niet opgaf, maar geen enkele offensieve actie kon opzetten naast een aantal stoten die doorkwamen. Takedown na takedown na standup strike volgde vanuit Johnson en Horiguchi werd simpelweg overrrompeld. Johsnon liet ook zien over een uitstekend killer instinct te beschikken en lockte Horiguchi in een prachtige armbar met nog slechts enkele seconden te gaan in de partij.
Ongeëvenaard en simpelweg de beste: Mighty Mouse. Nog steeds de flyweight champ en dat zal nog wel even zo blijven!
Rampage is back
Quinton Jackson lijkt toch altijd weer terug te komen bij de UFC. En maar goed ook, want vanavond had hij een tegenstander die recht in zijn straatje ligt: Fabio Maldonado. Deze voormalig bokser kan klappen incasseren als de beste en als we naar zijn gedrag kijken in dit gevecht, vind hij dat ook leuk. “I like to bleed” en “I like to get hit” zijn twee quotes die Maldonado op het lijf zijn geschreven. Technisch een erg sterke bokser met een ongeslagen record in het profboksen maar zeer “hittable”. Dat bleek ook vanaf de opening bell. Rampage zag er scherp uit en frustreerde Maldonado met goede head movement en scherpe offensieve combinaties.
Rampage liet zelfs ook zien dat hij bij de Wolfslair op zijn “oude dag” wat nieuwe trucs heeft geleerd. Omdat Maldonado, ondanks 1 takedown niet dreigde met wat voor grondgevecht dan ook, kon Rampage vrijuit zijn striking laten gaan. Dit deed hij niet alleen met scherpe bokscombinaties, waarbij de uppercut een favoriet wapen was, maar ook met leg kicks (dat lees je goed, Rampage met leg kicks) en zelfs een enkele high kick hier en daar. Vanuit de clinch, vanwaaruit Maldonado vaak wilde dirty boksen, scoorde Jackson goed met harde knieën en liet hij Maldonado wel twee keer nadenken om de clinch weer te initiëren.
In de tweede ronde ging het tempo bij Rampage even omlaag waardoor Maldonado even hier en daar kon shinen, maar doorpakken kon laatstgenoemde nimmer. In de derde ronde herpakte Rampage zich weer en liet hij met prachtige head movement Maldonado meerdere keren lucht meppen.
Rampage won daarom terecht de decision en laat zien dat hij wel degelijk meer kan dan boksen alleen. Mocht hij zijn worstel en slamskills vanweleer weer herontdekken, God weet hoe ver hij dan weer zou kunnen komen in de lightheavyweight divisie. Zijn performance tijdens UFC 186 was in ieder geval een goede stap in de richting.
The Count makes it count
Michael “The Count” Bisping mocht het opnemen tegen CB Dolloway. Deze laatste stond voorheen bekend als worstelaar en meer niet. Hij is echter goed bezig en hoewel hij onlangs verloor van Lyoto Machida, heeft hij laten zien progressie te hebben geboekt. Zijn striking is van een niveau waar je tegenwoordig rekenen mee moet houden, zelfs als je Michael Bisping heeft.
Daar kwam hij ook achter in de eerste ronde. Hoewel Dolloway duidelijk op zoek was naar de linkerhoek en de knockout hieruit, zwaaide hij hem zowat uit zijn tenen richting Bisping. Bisping, die technisch zeer goed is in de striking department, ontweek hem een keer niet en dat bleek al bijna genoeg. Dolloway sprong erbovenop, maar Bisping kwam met de schrik vrij. In de rondes daarna herpakte The Count zich en kon hij punten gaan scoren. De linkerhoek van Dolloway, hoewel gevaarlijk werd makkelijk ontweken en de takedowns van CB hielden Bisping niet lang op de grond, als ze al succesvol waren.
Bisping pakte daarom de decision in een close gevecht.
