Cage Rage, of voluit Cage Rage Championships, was een Britse MMA organisatie die op 7 september 2002 haar eerste show promootte in London.
Het idee achter Cage Rage was eigenlijk om een paar MMA showtjes te regelen om met de opbrengsten nieuwe matten te kopen voor de sportschool van Alex Jones en Tom Bell.
Het eerste evenement was echter zo succesvol dat de toeschouwers vroegen om meer shows. En die kwamen er!
De jaren daarna bouwde Cage Rage aan de kwaliteit van hun shows en de kwantiteit van hun toeschouwers. Dit deden ze door vooral lokaal talent te scouten. Denk hierbij aan vechters als James Thompson, Tengiz Tedoradze, Lee Murray (bekend om het verhaal dat hij ooit Tito Ortiz knockout zou hebben geslagen), Rob Broughton, Evangelista ‘Cyborg’ Santos en onze eigen Melvin Manhoef. Ook werd er talent uit andere hoeken van de wereld gehaald. Het meest prominente voorbeeld is natuurlijk Anderson Silva. Hij was echter destijds nog niet het fenomeen dat hij nu is. Althans, hij werd niet zo beschouwd.
Cage Rage had een deal met het in de UK bekende Sky Sports om wedstrijden uit te zenden. Replays vonden plaats op Nuts TV en oudere shows werden (en worden nog steeds) uitgezonden op de Extreme Sports Channel. Ook aan de televisiedeal kant leek het dus goed te gaan.
Zoals met meer ‘kleinere’ MMA promoties ontstonden er echter toch problemen.
In maart 2007 probeerde Cage Rage zich een sterkere positie te verschaffen door samen te werken met een aantal organisaties, waaronder EliteXC en Hero’s. Dit was echter maar een kort leven gegund.
Het was Cage Rage namelijk gelukt om K-1 vechter Bob Sapp te contracteren. Er werd een live event omheen gebouwd aangezien Bob Sapp in die tijd nog zeker een grote publiekstrekker was. Net vóór aanvang trok K-1 echter de stekker eruit en verbood het Sapp om in Cage Rage te vechten. Hoewel er een vervanger werd gevonden in Tank Abbott zorgde dit voor een sneeuwbal effect.
Bezoekers liepen terug en ondertussen had ProElite, het moederbedrijf van EliteXC, Cage Rage overgenomen. Dit mocht echter niet baten; Sky Sports beeindigde de deal die het met Cage Rage had. Zij gaven aan dat dit kwam omdat vechter Paul Daley had gescholden tijdens een live uitzending. Waarschijnlijker is echter dat zij simpelweg teleurgesteld waren in de kijkcijfers; met een gemiddelde van 19.000 kijkers was het geen vetpot. Niet lang daarna werd Cage Rage Championships ontbonden.
Cage Rage was geen serieuze concurrent voor grotere MMA organisaties als PRIDE en de UFC, maar het onderscheidde zich wel duidelijk door de enigszins campy feel die de events hadden. Buiten dit liep er zeker talent rond en kan je nog vele spectaculaire gevechten vinden die in de promotie zijn gehouden. Denk bijvoorbeeld aan Anderson Silva vs Tony Fryklund en Melvin Manhoef vs Evangelista ‘Cyborg’ Santos. Fred Royers zou van die laatste zeggen dat het een knalpartij is waar je U tegen zegt! Zeker de moeite waard om eens op zoek te gaan dus.
Regels en weight classes
De regels van Cage Rage waren gebaseerd op de Unified Rules of Mixed Martial Arts. Vanaf Cage Rage 13 werden er echter wat aanpassingen gedaan. Sindsdien zijn ellebogen tegen een gegronde tegenstander niet meer toegestaan en maakten ze gebruik van de unieke Open Guard Rule: als een gegronde vechter minimaal een meter verwijderd was van de kooi, op zijn rug lag en zich kon verdedigen mocht de staande vechter een aantal technieken gebruiken die normaal verboden waren. Het ging hierbij om foot stomps, trappen en knieën naar het hoofd en vliegende aanvallen. Dit was redelijk uniek en bedoeld om voor meer spektakel te zorgen.
Gewichtsklassen waren:
– Heavyweight (boven 93 kg)
– Light Heavyweight (tot 93 kg)
– Middleweight (tot 84 kg)
– Welterweight (tot 77 kg)
– Lightweight (tot 70 kg)
– Featherweight (tot 65 kg)