De IFL (International Fight League) is bijzonder in de zin dat het één van de enige MMA organisaties was die van een team-format gebruik maakte. De organisatie is opgericht op 7 januari 2006 door Kurt Otto en Gareb Shamus.
Deze twee zakenmannen waren geinspireerd door de documentaire over Mark Kerr: The Smashing Machine. Deze documentaire volgt de in die tijd gevreesde MMA vechter Mark Kerr die zich voorbereidt op een partij in PRIDE. Alles passeert de revue: niet alleen de fysieke moeilijkheden maar vooral in Mark Kerr zijn geval ook de emotionele en psychische. Aanrader tussendoor; ga deze docu kijken! Als is het alleen maar omdat Bas Rutten ook een aantal keer in beeld komt als Mark’s standup coach.
Hoe dan ook, door deze documentaire besloten Otto en Shamus een MMA organisatie op te richten die niet alleen MMA als spektakel promootte maar ook vechters de gelegenheid zou bieden om meer te delen in de winst van de sport als geheel. Dit had als resultaat dat de IFL niet alleen salarissen betaalde, maar ook gezondheidszorg (in de VS zeker niet vanzelfsprekend) en vergoedingen om te trainen. Het team-verhaal was erbij gehaald om meer ‘verhalen’ te creëren en om de vechters meer identiteit te verschaffen. Vechters kunnen immers ook van organisatie switchen; een team blijft langere tijd bestaan. Vergelijk het met voetbal bijvoorbeeld.
Toentertijd werd er lustig op los gespeculeerd dat de IFL de next big thing ging zijn. Met name de UFC (uiteraard met Dana White) had daar grote problemen mee: zij beschuldigden de IFL er onder andere van vechters proberen om te kopen die op dat moment bij de UFC onder contract stonden.
Hoe dan ook vond het eerste evenement plaats in het Trump Taj Mahal in Atlantic City op 29 april 2006. Tijdens dit evenement namen de Quad City Silverbacks het op tegen de Los Angeles Anacondas en de Seattle Tiger Sharks tegen de New York Pitbulls.
Het leek er in de evenementen daarna op dat de IFL een geduchte concurrent voor de UFC ging zijn. Belangstelling nam toe en de IFL contracteerde steeds meer vechters. Toch gingen er geluiden op dat het helemaal niet zo goed ging met de organisatie.
Ondanks televisiedeals met Fox Sports Net en MyNetworkTV en het feit dat het op het eerste gezicht tot nu goed leek te gaan met de organisatie, werd op 31 juli 2008 bekend dat de organisatie zijn deuren sloot. Officiële redenen zijn nooit gegeven; er zijn echter geruchten dat de UFC deze organisatie heeft opgekocht, wat zou moeten blijken uit voormalige vechters als Roy Nelson die nu voor de UFC vechten.
Bekende coaches waren Ken Shamrock, Pat Miletich, Shawn Tompkins, Bas Rutten, Mario Sperry, Marco Ruas, Frank Shamrock en vele anderen.
Bekende vechters die in de IFL hebben gevochten zijn Roy Nelson, Ben Rothwell, Travis Wiuff, Mike Ciesnolevicz, Mike Pyle, Marcio Cruz, Tim Boetsch en vele anderen.
Regels en weightclasses
Het meest opvallende aan de IFL was het team format. Vijf vechters van één team namen het op tegen een ander team van vijf (later werd dit drie tegen drie). In principe kozen de teams één vechter uit één gewichtsklasse en gingen ze met deze vechters het seizoen in (toen het drie tegen drie werd veranderde dit en waren de teams vrij om de gewichtsklasse van de vechters te bepalen). De teamnamen hadden in het begin nog plaatsnamen die ze aan de teams verbonden, maar omdat de meeste vechters toch niet samen trainden of in dezelfde plaats woonden, dropten ze later de plaatsnamen. In totaal waren er 9 teams. Buiten het teamformat vonden er ook superfights plaats.
De IFL hanteerde de Unified Rules of Mixed Martial Arts met een aantal uitzonderingen:
– Rondes duren 4 minuten in plaats van 5
– Ellebogen niet toegestaan tegen het gezicht en hoofd
– Draws zijn niet mogelijk; na een gelijke score komt er een sudden victory round
De weightclasses waren als volgt:
– Heavyweight (93 kg tot 120 kg)
– Light Heavyweight (tot 93 kg)
– Middleweight (tot 84 kg)
– Welterweight (tot 77 kg)
– Lightweight (tot 70 kg)
– Featherweight (tot 65 kg)