PRIDE Fighting Championships was een MMA organisatie die in 1997 is opgericht. De organisatie heeft meer dan 60 shows georganiseerd en was op zijn piek mateloos populair in Japan. Lange tijd is het een geduchte concurrent geweest voor de UFC en in de ogen van de fans was het stuivertje wisselen welke organisatie nu het ‘beste’ was en de beste vechters in huis had.
Het begin
PRIDE werd in 1997 eigenlijk georganiseerd door Xavier Cullars als one-off show om Nobuhiko Takada (Pro-wrestler) te matchen tegen de legendarische Rickson Gracie. Aangezien zowel Takada als Gracie in hoog aanzien stonden (en staan) was het event mateloos populair. Maar liefst 47.000 mensen zaten in het Tokyo Dome te kijken hoe Rickson een armbar gebruikte om Takada te verslaan.
Eerste successen
Het eerste evenement was zo’n groot succes dat een jaar later een rematch georganiseerd werd tussen Takada en Rickson. MMA fans zagen hoe Rickson Takada voor de tweede keer versloeg. De evenementen die hierop zouden volgen waren zo populair dat PRIDE kon concurreren met K-1, in die tijd een mateloos populaire kickboks organisatie in Japan.
Beste vechter van de wereld
In 2000 besloot PRIDE een toernooi te organiseren om er achter te komen wie de beste MMA vechter van dat moment was. De allereerste PRIDE Grand Prix, een openweight toernooi, werd in 2 delen gehouden. Eerst een voorronde waarin 16 vechters deelnamen in een knock-out systeem. Vervolgens namen de winnaars van deze partijen deel aan de finale die drie maanden later plaatsvond. Deze eindstrijd werd ook in de VS uitgezonden en zag Mark Coleman winnen van Igor Vovchanchyn.
Grote successen
Na dit toernooi werden er vele initiatieven uit de grond gestampt. Eén daarvan was Shockwave, een joint promotion tussen K-1 en PRIDE die in 2002 plaatsvond. Het werd zelfs het grootste vechtevenement ter wereld met maar liefst 91.108 fans die getuige waren.
Daarnaast werden er voor de lightweights en welterweights het Bushido evenement in het leven geroepen. Het idee hierachter was dat de gevechten sneller en meer actionpacked zouden zijn. De regels waren hier ook op aangepast (referees grepen sneller in bij geen actie, gevechten bestonden maar uit 2 rondes).
Na een tijdje een hoop grand prix evenementen te hebben georganiseerd, waaronder drie middleweight events in 2004, begon PRIDE vanaf 2004 weer jaarlijkse toernooien te houden. In deze tijd was PRIDE zowel in Japan en overzees mateloos populair bij MMA fans. Met vechters als Fedor Emelianenko, Mirko Filipovic en Antonio Rodrigo Noguera in de gelederen was PRIDE in de ogen van veel MMA fans dé organisatie. Met een objectieve terugblik valt hier ook zeker iets voor te zeggen.
Neergang en overname door de UFC
Het bleef echter niet rozengeur en maneschijn. Lange tijd gingen geruchten dat PRIDE banden zou hebben met de Japanse mafia , de Yakuza. Hierdoor stond de deal met Fuji Network onder druk. Na enige speculatie en tijd van rumoer trok Fuji uiteindelijk toch de stekker uit de deal. Dit zorgde voor een stuk minder exposure en uiteindelijk inkomsten voor PRIDE Fighting Championships. Dit werd de organisatie uiteindelijk fataal; op 25 mei 2007 was PRIDE officieel overgenomen door de UFC. Enkele vechters, zoals Mirko Filipovic waren al overgestapt, en met de overname volgde het overgrote merendeel van de rest van het rooster. Destijds werd er nog gespeculeerd over PRIDE evenementen onder het bewind van de UFC, maar hier is uiteindelijk niets meer van terecht gekomen. Uiteindelijk is PRIDE als het ware opgenomen in de UFC.
Freakshows en spektakel
Naast dat veel MMA fans PRIDE zagen als een kwalitatief hoogstaande organisatie met de beste vechters, stond de organisatie ook bekend om zijn freakshows en spektakelgevechten. Denk bijvoorbeeld aan de beste heavyweight aller tijden , Fedor Emelianenko, die een totaal zinloos gevecht voerde tegen de ongeveer 200 kilo zware Zuluzinho. Of wat te denken van Ikuhisa Minowa, die zelf een middengewicht was (en is) tegen Butterbean met zijn meer dan 200 kilo? Onvergetelijk is ook de partij tussen Mirko Cro Cop Filipovic en Dos Caras Jr. , die uberhaupt niets in een ring te zoeken had. Mismatches qua grootte en skill waren algemeen geaccepteerd en hoewel ze vaak geen effect hadden op de rankings, zorgden ze wel voor entertainende gevechten en een hoop spektakel.
Regels
De gevechten vonden plaats in een ring die vergelijkbaar was met een boksring. Hierdoor was de actie vaak sneller en spectaculairder in de UFC, omdat het het zogenaamde wall-and-stall effectief gezien onmogelijk maakte en wat meer de nadruk legde op stand-up gevechten. Dit laatste zorgde ook wel eens voor kritiek van MMA fans omdat worstelaars hierdoor minder effectief leken.
De partijen bestonden in principe uit 3 rondes; de eerste duurde 10 minuten en de tweede en derde 5 minuten. In tegenstelling tot de UFC waren soccer kicks en stomps toegestaan. Ellebogen waren dat echter niet.
De gewichtsklassen waren als volgt verdeeld:
– Heavyweight (meer dan 93 kg)
– Middleweight (tot 93 kg)
– Welterweight (tot 83 kg)
– Lightweight (tot 73 kg)
Tenslotte waren de regels wat soepeler ten aanzien van wat vechters aan mochten trekken. Zo verscheen Dos Caras Jr. in een worstelmasker en verschenen meerdere vechters in de ring met een Gi.
Vaste commentatoren waren Bas Rutten, Mauro Ranallo en Stephen Quadros.