Van 2002 tot 2005 kende MMA een grote groei. Niet alleen werd de sport populairder, ook begonnen mensen de effectiviteit van MMA in gevechtssituaties te erkennen. Zo heeft in 2005 zelfs het Amerikaanse leger de jaarlijkse Army Combatives Championships in het leven geroepen.
De definitieve doorbraak
De populariteit van MMA zou niet meer gaan afnemen zoals eind jaren ’90 het geval was. Sterker nog; deze zou explosief toe gaan nemen vanaf met name 2005. Hoewel het met MMA in zijn geheeld dus goede kant op ging, ging het financieel in ieder geval in de UFC niet goed. Wie had ooit gedacht dat reality TV en MMA samen de redding zouden brengen? Toch was het zo. En hoe. Op 17 januari 2005 debuteerde The Ultimate Fighter op de buis in Amerika en MMA zou nooit meer hetzelfde zijn. De show is bedacht door de UFC en het concept was destijds, en is nu nog steeds, erg simpel.
Er zijn 2 coaches die 2 teams begeleiden, waarin vechters in principe in één bepaalde gewichtsklasse actief zijn. De vechters trainen samen en vechten tegen elkaar om de winnaar te worden van een elimination-style toernooi. De winnaar verdient vervolgens een contract in de UFC.
Op zich niets bijzonders zul je misschien denken. Het reality aspect, waarbij de trainingen en perikelen van alle vechters en coaches worden gevolgd, zorgt echter voor iets dat al jarenlang gevechten ‘verkoopt’; emotionele betrokkenheid van de kijker bij de vechters en de gevechten. De beste vechters verkopen niet altijd het beste gevechten; het zijn de vechters waar je bij bent betrokken, waar je fan van bent of welke je juist haat, die zorgen dat je kijkt.
Dat hadden ze bij de UFC goed door en The Ultimate Fighter, in het bijzonder het gevecht tussen de finalisten van seizoen 1 Stephan Bonnar en Forrest Griffin wordt dan ook gezien als het format dat de UFC en in het verlengde daarvan MMA heeft gered.
Hierna maakte de UFC als het ware een doorstart en steeg de populariteit van MMA naar grote hoogte in met name de VS. Plotseling trainde iedereen in wel een aspect van MMA en liep elke gek op straat in een TapOut shirt. In Japan was het echter wat minder rozengeur en maneschijn.
Alleen de besten kunnen blijven
Door verschillende oorzaken moest Pride namelijk in maart 2007 de handdoek in de ring gooien. Door een aantal semi-schandalen (DSE, de eigenaar van Pride, zou connecties hebben met de Yakuza) en het feit dat de netwerkdeal tussen Fuji Network opgeheven werd zorgde ervoor dat Pride financieel aan de grond zat. Op 27 maart 2007 werd vervolgens bekend gemaakt dat Zuffa, de eigenaar van de UFC, Pride Fighting Championships en daarmee de contracten van de meeste van haar vechters had overgenomen.
Met de overname had de UFC vrijwel een monopolie op MMA in handen; zover was het echter nog niet helemaal. Het zou nog een aantal jaren duren voordat de UFC (in 2011) de MMA organisatie Strikeforce en haar vechters zou overnemen.
Er zijn nog vele organisaties uit de grond geschoten, zoals eliteXC, IFL, Bellator, DREAM en vele anderen. Sommigen hebben het gered, de meesten niet. Wat echter onverminderd is gebleven is de populariteit van MMA in zijn algemeen. MMA zit voorgoed genesteld in het bewustzijn van vechtsportliefhebbers en de gemiddelde man op straat.