Hét historische MMA event voor de Nederlandse MMA fan, UFC Rotterdam, is al bijna weer een week oud. De meesten die er waren zullen wel beamen dat het een zeer geslaagd evenement was. Hieronder de 5 belangrijkste zaken die ik heb meegenomen na hier bij te zijn geweest.
1. Alistair Overeem heeft zichzelf opnieuw uitgevonden
Achteraf is mooi wonen zeggen wij wel eens in Nederland. Maar de conclusie is er niet minder treffend om. Alistair Overeem is in zijn begindagen en tot een aantal jaar geleden altijd een zeer effectieve “in-fighter” geweest. Dat wil zeggen dat hij levensgevaarlijk was in de clinch en tegenstanders snel en van dichtbij sloopte. De downside hiervan is dat hij zelf ook een aantal maal slachtoffer was van een sloopsessie, veelal onnodig of wanneer hij ruim voorstond op punten. Het feit dat Alistair dit na meer van 40 gevechten ook heeft ingezien en het vermogen heeft gehad om dit aan te passen samen met de heren van Jackson-Winklejohn spreekt boekdelen over zijn aanpassingsvermogen. Zo is hij na zijn verliespartij tegen Travis Browne getransformeerd naar een zeer accurate outfighter die kan initiëren én levensgevaarlijk in de counter is. Daarnaast wordt hij nog zeer zelden geraakt en heeft hij zijn power behouden. Kom er nog maar eens om bij topvechters. Zie je Conor McGregor zijn game al aanpassen op een dergelijke manier? Dit heeft “The Reem” in elk geval geen windeieren gelegd: na meer dan 50 gevechten in het MMA lijkt hij eindelijk klaar te zijn voor een UFC title shot. Dat heeft hij nog eens extra benadrukt tijdens UFC Rotterdam met een sterke overwinning op teamgenoot en voormalig UFC champ Andrei Arlovski.
2. Germaine de Randamie is klaar voor een betere tegenstander
GDR, de Iron Lady, Germaine de Randamie; ze kan vechten als de beste. Waar vooral haar uitstekende prestatie de boventoon moet voeren en de overwinning verdiend was, moeten we ook concluderen dat haar tegenstandster, Anna Elmose, zich in een zogeheten “squash match” bevond: ze was letterlijk en figuurlijk vele maten te klein voor GDR. Laat Germaine daarom de volgende keer maar eens aantreden tegen een tegenstandster die beter bij haar staat van dienst past.
3. Antonio Silva kan beter stoppen
Antonio “Bigfoot” Silva is wellicht de enige vechter in de UFC en misschien wel uberhaupt die daadwerkelijk Testosterone Replacement Therapy nodig heeft. Door zijn acromegalie (reuzenziekte) is zijn testosteronlevel bijzonder laag en dat merk je wel sinds dat TRT banned is. De man die ooit Alistair Overeem knockout sloeg, een overwinning op Fedor Emelianenko via TKO behaalde en Mark Hunt één van de taaiste gevechten van zijn leven heeft gegeven, vecht tegenwoordig ver beneden zijn kunnen en gaat op het minste of geringste KO. Natuurlijk moet hij net als ons allemaal zijn rekeningen betalen, maar laten we hopen dat hij dat ook kan doen door bijvoorbeeld talenten te trainen.
4. Stefan Struve kan zich nog de rankings in vechten
Antonio Silva ging natuurlijk razendsnel knockout en heeft zijn beste dagen reeds ver in de achteruitkijkspiegel. Echter is die snelle KO natuurlijk ook de verdienste van Stefan Struve. Heel veel kunnen we over maximaal 20 seconden natuurlijk niet zeggen, maar tijdens UFC Rotterdam liet Stefan zien goed te kunnen counteren en in staat te zijn om het overzicht te bewaren. Dit zegt niets over zijn kin of verdediging, 2 aspecten die wel eens de nodige kritiek hebben gekregen. Feit is wel dat de heavyweight divisie “dun” is en Stefan met enkele stevige overwinningen zo weer mee doet om de titel. Zijn overwinning op Stipe Miocic, die vanavond vecht om de titel, is in elk geval niet ZO ver in het verleden. De feilloze overwinning van vorige week verstevigt het beeld nog eens dat Stefan prima thuishoort in de UFC heavyweight divisie en ooit een contender kan worden.
5. Het eerste UFC evenement in Nederland was geslaagd
Dat is wellicht een understatement, maar daarom niet minder waar. Na de prelims was de hele Ahoy in Rotterdam stampvol en de sfeer was geweldig. Deze moest even op gang komen en deed in het begin zelfs denken aan de oude PRIDE en Pancrase dagen, waar je een speld kon horen vallen. Na een tijdje en zeker na de geweldige opkomsten van GDR, The Reem en Skyscraper ging echter het dak eraf. Maar weinig boegeroep (een enkele keer bij een grappling exchange) en geen ongeregeldheden maakten dat de sfeer uitstekend was. In combinatie met de sterke card en goede productiekwaliteit smaakt dit naar meer. Volgend jaar in de Amsterdam Arena zoals Alistair al zei? Ik en velen met mij zullen erbij zijn als UFC Rotterdam een graadmeter was voor (hopelijk) toekomstige Nederlandse UFC events.
